Wielkopolski Park Etnograficzny w Dziekanowicach, Oddział Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy, to muzeum etnograficzne na wolnym powietrzu popularnie nazywane "dużym skansenem", które gromadzi, zabezpiecza i eksponuje przede wszystkim przedmioty związane z życiem i działalnością mieszkańców wsi i miasteczek z obszaru Wielkopolski historycznej.
Ze względu na wielkość i obszar badawczy jest ono uznawane za główne muzeum skansenowskie dla Wielkopolski i jedno z najważniejszych muzeów tego typu w Polsce. Położone w przepięknym plenerze nad jeziorem Lednica prezentuje 53 obiekty tradycyjnego budownictwa chłopskiego, dworskiego, sakralnego i folwarcznego, przeniesione z różnych stron Wielkopolski. W większości tych obiektów eksponowane są wystroje dawnych wnętrz i obejść. Przybywszy tu i spacerując (ok. 2 godzin) wśród pól i między opłotkami muzealnych zagród mogą Państwo zobaczyć wyposażenie starej kuźni, zajść do chałupy chłopskiej, wyciszyć się w wiejskim kościele, wspiąć się na wzgórze, na którym stoją różne typy wiatraków i skąd widać wspaniałą panoramę jeziora Lednica, a dalej zatrzymać się na wiejskim cmentarzu, zajrzeć do wnętrza osiemnastowiecznej kaplicy, by w końcu, zaczerpnąwszy nieco atmosfery dworu, odpocząć w otaczającym go parku.
Siedziba Oddziału mieści się w zespole dworskim, którego układ przestrzenny nawiązuje do barokowej kompozycji założeń dworskich z miejscowości Łomnica pod Zbąszyniem (woj. wielkopolskie). Zasadniczo składa się z trzech budynków: kopii dworu ze Studzieńca pod Rogoźnem oraz kopii dwóch oficyn z Łomnicy wkomponowanych w strefę zieleni parkowej. Generalnie obiekty te pełnią ogólnomuzealne funkcje użytkowe (pracownie, magazyny zbiorów, archiwum, mieszkania), tym niemniej parter dworu udostępniony jest zwiedzającym, gdzie zaaranżowano wystrój wnętrz ukazujący poziom życia przeciętnej rodziny ziemiańskiej w okresie międzywojennym.
Stałą wystawę muzeum stanowią obecnie 53 (docelowo 70) obiekty architektury wiejskiej: głównie chałupy, budynki inwentarskie i stodoły zestawione wokół owalnego placu w różnej wielkości zagrody, które na obszarze 21 ha — wraz z zespołem dworsko-folwarcznym, osiemnastowiecznym kościołem i pojedynczymi obiektami rzemiosła wiejskiego — tworzą układ przestrzenny zbliżony do naturalnej wsi wielkopolskiej z połowy XIX wieku. Na dzień dzisiejszy jest to jeden z najbardziej czytelnych układów tradycyjnej wsi nie tylko wśród skansenów polskich, ale i europejskich.
Prezentowane obiekty przeniesiono do muzeum z różnych stron Wielkopolski (m. in. okolic Chodzieży, Gniezna, Kalisza, Krotoszyna, Leszna, Nowego Tomyśla, Poznania, Trzemeszna, Uniejowa, Witkowa). Każdy z nich przybył tu ze swoją własną historią udokumentowaną zazwyczaj krótkim zapisem (data powstania i nazwisko fundatora) umieszczonym na którymś z jego elementów konstrukcyjnych. Najstarszy taki zapis pochodzi z 1602 r., najmłodszy zaś z 1935 r.
Poszczególne budynki i zagrody tworzące muzealną wieś wyposażone są w sprzęty, naczynia, narzędzia i odzież, które ilustrują warunki i sposób życia rodzin nie tylko utrzymujących się z pracy na roli, ale też i rzemieślników wiejskich: szewca, kołodzieja, garncarza. Wszystko to stanowi zaś wspaniałą atmosferę przeszłości pozwalającą bezpośrednio zapoznać się z tym jak dawniej budowano, mieszkano i mimo trudów pracy odpoczywano.
Źródło zdjęć i opisów:www.lednicamuzeum.pl.